بدون کوچکترین تردیدی دفاع هشت ساله ملت ایران در مقابل تهاجمی سهمگین و همه جانبه از درخشانترین قطعات تاریخ ملت بزرگ ایران است. انتخاب دشمن برای آغاز تهاجم به ظاهر بسیار هوشمندانه بود. در شرایط شکل گیری نظام نوپایی که هنوز نهادهای نظامی و امنیتی آن شکل نگرفته بودند، با ارتشی که  همان نظم دوران قبل از انقلاب اسلامی را هم نداشت، اختلافاتی که در جای جای کشور شکل گرفته بود و بعضا به درگیریهای سنگین مسلحانه منتهی شده بود، این تحلیل را تایید می کرد.

 تشکیل یک اتحاد جهانی کم نظیر در حمایت از مهاجم نیز بر قوت این تحلیل می افزود. حمایت تقریبا گسترده عربی، در کنار حمایتهای سیاسی, مالی، تسلیحاتی و بین المللی دو ابرقدرت مطرح جهان، تحریمهای گسترده آمریکایی، کمکهای یکپارچه اروپا، و بطور کلی حمایت جهانی به جز دو‌ سه کشوری که به صورت کاملا محدود کنار ملت ایران بودند، بیانگر ابعاد وسیع فشارها بود.

امام خمینی (ره) به سرعت فشار روانی این هجمه را خنثی کرد و با نبوغ فوق العاده ای که داشت نسبت به عادی سازی شرایط اقدام کرد. توقف پیشروی دشمن، چند اقدام تهاجمی که به نتیجه مهمی منتهی نشد اما فضای روانی نیروهای مسلح و افکار عمومی داخلی را به سمت اعتماد به نفس برد، و وارد ساختن بسیج مردمی به تدریج کفه را به سمت  برتر بودن دست جمهوری اسلامی ایران پیش برد. این همه در شرایطی بود که علاوه بر اختلافات محلی و منطقه ای، اختلاف شدید مسوولان طراز اول کشور نیز دامن زده می شد و در داخل نیز مشکلات امنیتی زیادی داشتیم که به ترورهای وسیع منتهی شد.

دو مولفه مهم حضور گسترده مردم و رهبری حساب شده امام(ره)، امدادهای پیاپی الهی را که به صورت وعده های محتوم بطور مکرر در آیات متعدد قران کریم آمده است، به دنبال داشت.

حال که از جهاتی در شرایط مشابه جنگ اقتصادی هستیم مشکلات داخلی هم همانند آن روزها متنوع است مثل وجود ناکارآمدی در برخی از بخشها، سوءاستفاده های مالی و فشارهای اقتصادی، مشکلاتی که وجود بیماری کرونا آنها را تشدید می کند،

تاکید بر همین سه عامل می تواند ما را پیروز کند: توجه به مواضع و راهنماییهای رهبری و دخالت عموم مردم در حوزه های اقتصادی و مقابله با تهدیدات، مسلما امدادهای الهی را به دنبال دارد که «ان تنصرواالله بنصرکم و یثبت اقدامکم».