تمام دولتمردان از دادن وعده هایی که می دانند امکان تحقق آن وجود ندارد پرهیز می کنند زیرا این مساله فریب بزرگی محسوب می شود و این رویکرد در دنیا مرسوم نیست بنابراین سیاستمداران از دادن وعده به مردم اجتناب می کنند چراکه از سوی افکار عمومی به دلیل عدم برآورده کردن این وعده ها متهم می شوند.
این اقدامات از سوی برخی از سیاستمداران به این دلیل رخ می دهد که می خواهند افکار عمومی را در دست گرفته و از این مساله به نفع خود بهره بگیرند اما بعد از مدتی افکار عمومی از این افراد سوال می کنند که چرا وعده های متعدد بر آورده نشد بنابراین این اقدامات به نفع آنها تمام نمی شود.
البته در برخی از موارد سیاستمداران و دولتمردان قصد سوء استفاده از افکار عمومی را ندارند بلکه موانع پیش بینی نشده موجب می شود که محاسبات صورت گرفته محقق نشود بنابراین در این مواقع دولتمردان را نمی توان به عدم صداقت و بهره گیری از افکار عمومی متهم کرد.
برخی از منتقدان بر این باور هستند که برخی از اقدامات دولت آقای احمدی نژاد در این مجموعه قرار می گیرد همچنانکه طرح های نظیر سرمایه گذاری برای نوزادان و یا طرح های از این دست را مصداق دادن وعده می دانند اما پاسخ این افراد را باید دولت بدهد شاید دولت راهکاری برای تامین منابع مالی در ردیف های بودجه سراغ دارد.
اصل این موضوع مورد تائید همه افراد است اما اینکه این مساله چگونه عملیاتی شود و راهکارهای مورد نظر چیست باید ابهامات موجود از سوی دولت حل شود به هرحال من به عنوان فردی که در دولت مسئولیت ندارم و در جریان تصمیم گیری نیستم نمی توانم در این مورد اظهار نظر کنم.
اگر این وعده ها قابل تحقق نباشد در زمره اقدامات نسنجیده قرار می گیرد که آثار و تبعات منفی را به دنبال دارد و موجب می شود که اعتماد مردم به حکومت کاهش یابد که به نفع کشور نیست هرچند این مساله به مقطع زمانی خاصی محدود نمی شود و در همه دولت ها این مساله وجود داشته که مذموم می باشد.