یاد داشت
چند نکته در باب انتخابات پیش روی ریاست جمهوری

با نزدیک شدن به انتخابات ریاست جمهوری سال 92 گمانه زنی ها در خصوص نامزدهای حاضر در این انتخابات مطرح شده و شاهدیم که این در میانه این گمانه زنی ها اظهار نظرهایی نیز از جانب چهره های اصولگرا و یا اصلاح طلب مطرح می شود. پیرامون حضور اصولگرایان در عرصه انتخابات ریاست جمهوری دو گمانه مطرح است: نخست حضور کاندید های مختلف از طیف های مختلف اصولگرایی و فراکسیون های مجزای اصولگرایان و دیگری رسیدن به اتحاد نظر.
با نگاه به سابقه فراکسیون اصولگرایان در مجلس هشتم و هفتم اعتقاد دارم که می توان با وجود اختلاف نظر و اختلاف سلیقه به یک فراکسیون واحد و در حقیقت به یک توافق نسبی برای زیر عنوان چتر واحد اصولگرایی رسید. بنابراین در نگاه کلان آنچه بدان معتقدیم اصل وحدت است.
البته شاهد آن هستیم که افرادی از گرایشهای درون جریان اصولگرایی مشکل عدم وحدت را به گردن یکدیگر می اندازند که خود فرافکنی و سلب مسئولیت است و بی تردید به عدم وحدت دامن می زند. به عبارت دیگر اشخاص حقیقی مانع اصلی وحدتند نه بدنه اصولگرایی.نظر دیگر این است که از ابتدای مجلس نهم، دو گرایش به وجود آمد و این دو گرایش بهتر است که با حفظ استقلال خود در قالب دو فراکسیون مجزا به کار خود ادامه دهند . این مسأله از نگاه نگارنده قابل بحث است و نمی توان آن را به طور کلی نقض کرد اما ذکر یک نکته ضروری به نظر می رسد. باید توجه داشت که طیف وسیعی از فراکسیون اصولگرایان با این نظر موافق نیستند و این موضوع نیز ربطی به یکی از دو طرف ندارد بلکه در هر دو جریان چهره هایی هستند که بر این باور اعتقاد و پافشاری دارند و معتقدند که باید فراکسیون واحد تشکیل شود.
این که شایع شده است که ممکن است آقای هاشمی رفسنجانی با اصلاح طلبان به یک هم اندیشی در عرصه انتخابات برسند ، چندان منطقی به نظر نمی رسد. آقای هاشمی، شخصیت مستقلی است و شاید در برخی از مواضع به خصوص در سال های اخیر با اصلاح طلبان هماهنگ بوده باشد اما لازم به یادآوری است که در بسیاری از موارد نیز در همین سال های اخیر با اصولگرایان همراه و همگام بود. لذا این استدلال از یک طرف قابل طرح است اما نمی توان آن را به عنوان یک امر قطعی تلقی نمود. هر چند اگر اتفاق هم بیفتد، تأثیر خاصی هم در آرایش سیاسی انتخابات ندارد.
شایعه طرح دو باره “دولت وحدت ملی” و به طور کلی تر طرح وحدت ملی به عنوان نقطه اشتراکی بین اصولگرایان و اصلاح طلبان و حتی نیز طیف کارگزاران نیازمند دقت بیشتری است.
رسیدن به نقطه مشترک بین دو جریان اصلاح طلبی و اصولگرایی بستگی به این دارد که تا چه اندازه این دو جریان از مواضع قبلی خود عدول کنند. در غیر این صورت و در صورتی که قرار بر این باشد وضعیتی مشابه آنچه در مجلس ششم وجود داشت مبنا قرار گیرد، بدون شک با رویکردی که اصولگرایان در کشور دارند قابل جمع نیست. هرچند بازنگری و تجدید نظر اصلاح طلبان نیز هرگز امر محالی نیست و حتی آن را توصیه می کنیم.
اما پیش بینی نهایی این است که رقابت اصلی بین کاندیداهاهای اصولگرایان خواهد بود، مانند آنچه در انتخابات مجلس نهم در شهر تهران رخ داد. در این رقابت اشخاص، و نه جریانهای سیاسی با هم رقابت خواهند کرد و مردم، نه در قالب دسته بندیهای سیاسی، بلکه به صورت توده وار، میان اشخاص دست به انتخاب خواهند زد، مانند آنچه در انتخاباتهای گذشته ریاست جمهوری (عملاً) جریان داشته است.